ဆရာ ၿမသန္းတင့္သုိ႔ အမွတ္တရ

ကြ်န္မ ပထမဆုံးစဖတ္ဖူးတဲ့ ဆရာရဲ႔စာအုပ္က “ ေလရူးသုန္သုန္ ” ပါ။ ဖတ္ဖတ္ခ်င္းထဲက အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ရၿပီး အခုအခ်ိန္ထိလည္း အၾကဳိက္ဆုံးစာအုပ္စာရင္းထဲမွာ ပါ ပါတယ္။ ဘာသာၿပန္ ဆုိေပမဲ့ အေရးအသားက အရမ္းကုိ ညက္ေညာလြန္းပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းၾကားဖူးတာက ဆရာဘာသာၿပန္ရင္ စာတေၾကာင္းဖတ္၊ တေၾကာင္းၿပန္နဲ႔ ဆက္တုိက္ေရးတာဆုိလို႔ အရမ္းအထင္ၾကီးေလးစားရခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒုတိယေၿမာက္ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္က ကုိယ္တုိင္ေရးဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ၿဖစ္တဲ့ “ ဓားေတာင္ကုိေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကုိ ၿဖတ္မည္ ” ပါ။ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ဖူးတာမုိ႔ ဇာတ္လမ္းကုိသာ မွတ္မိေနတဲ့ကြ်န္မ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ ၿပန္ဖတ္ေတာ့ ဆရာေပးခ်င္တဲ့ ဒသနေတြ၊ ေလးနက္တဲ့ခံယူခ်က္ေတြ အံၾသတၾကီး ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ တတိယေၿမာက္ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္က “ စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ” ပါ။ ဇာတ္လမ္းကုိ သိပ္မၾကဳိက္လွေပမဲ့ ဆရာရဲ႔ အမာခံ ပရိသတ္အၿဖစ္ ကုိယ္ကုိယ္ကုိ ေသခ်ာခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒိေနာက္ပုိင္း တတ္ႏုိင္သမွ် ဆရာစာအုပ္ေတြ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈခဲ့ၿပီး အၾကဳိက္ဆုံးစာေရးဆရာတစ္ေယာက္အၿဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တာပါ။

မိန္းမတုိ႔အေၾကာင္း စာအုပ္မွာဆုိရင္လည္း မူရင္းစာအုပ္နဲ႔တုိက္ ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဆရာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာေတြ႔ရမွာပါ။ မူရင္းစာအုပ္က က်မ္းငယ္ၿဖစ္ၿပီး စာေရးသူကလည္း မိန္းမ၊ ေရးထားတဲ့အေၾကာင္းအရာကလည္း မိန္းမတုိ႔အေၾကာင္း။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိက်မ္းငယ္ကုိ တအုပ္လုံး ဘာသာၿပန္လုိက္ရင္ ၿမန္မာစာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ပ်င္းရိသြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒိေတာ့ဆရာက သူေပးခ်င္၊ ေၿပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာကုိပဲ ကြက္ကြင္းကြင္းကြင္း ၿမင္သာထင္သာေအာင္ ေဖာ္ၿပထားတာ တကယ္ကုိ ခ်ီးက်ဴးစရာပါ။

“လြမ္းေမာခဲ႔ရေသာ တကၠသုိလ္ေႏြညမ်ား” ဆုိရင္ ကြ်န္မရဲ႔အသည္းစြဲ။ ဘယ္ေတာ့ဖတ္ဖတ္မရုိးတဲ့စာအုပ္။ ၿပန္ဖတ္တုိင္းလည္း ေက်ာင္းေတြၿပန္ တက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့စာအုပ္။ တကၠသုိလ္ဆုိတာ ဘဝရဲ႔ အမွတ္တရပါ။


တခါတရံ ဘာသာၿပန္မႈ ဆုိတာ ဘာသာစကား ကြ်မ္းက်င္ရုံေလာက္နဲ႔ မလုံေလာက္ေသးပါဘူး။ ဇာတ္လမ္း ေနာက္ခံအေၾကာင္းအရာ၊ သမုိင္းအေနအထား ႏွင့္ ေခတ္ကာလအေၿခအေနကုိပါ နားလည္မွ ပုိမုိၿပည့္စုံၿပီး ဖတ္လို႔ေကာင္းတတ္တာမ်ိဳးပါ။ ကြ်န္မက ဘာသာၿပန္စာအုပ္ကုိ ဖတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဘာသာၿပန္သူနာမည္ကုိ အရင္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ဘာသာၿပန္သူေကာင္းမွ စာအုပ္အရသာက ပုိမုိေပၚလြင္ေလးနက္လာေစလုိ႔ပါ။ တခ်ိဳ႔ဘာသာၿပန္သူမ်ားဆုိ စာအုပ္အရသာဖ်က္ဆီးရုံတင္မက လုံးဝဆက္မဖတ္ခ်င္ေလာက္တဲ့အထိ အစြမ္းအစရွိၾကလုိ႔ပါ။

ဆရာကေတာ့ ဘာသာၿပန္တင္ ေကာင္းတာလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္တုိင္ေရး စာအုပ္ေတြလည္းေကာင္းပါတယ္။ ဝတၳဳတုိေတြဆုိရင္လည္း အင္မတန္ဖတ္လုိ႔ေကာင္းလွပါတယ္။ ကြ်န္မသိပ္ၾကဳိက္တာကတေတာ့ “ပန္းတပြင့္၏လူသတ္ခန္း” ဆုိတဲ့ ဝတၳဳတုိေလးပါ။ ဆရာေပးခ်င္တဲ့ ဒသနေတြ၊ အယူအဆေတြကုိ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔လည္း ေပးထားတယ္လုိ႔ ကြ်န္မေတာ့ ယူဆပါတယ္။

ဒုတိယကမာၻစစ္ၾကီးရဲ႔သမုိင္းတဲ့...ဟားဟား .. သူတို႔ပဲၿမဴးနစ္စာခ်ဳပ္နဲ႔ ဟစ္တလာကုိ ပလူးၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ပဲဟစ္တလာကုိ ၿပန္တုိက္တယ္။ သူတုိ႔ပဲ လူ 55 သန္းကုိ သတ္ပစ္ၿပီး သူတုိ႔ပဲ လူ 55 သန္းသတ္တဲ့အေၾကာင္းကုိစာအုပ္ေရးၿပီး ရုုိက္ထုတ္ေရာင္းတယ္။ ဒီ လူေတြက်ေတာ့ မရူးဘူး။ ငါ့က်မွ ရူးသတဲ့....

တဂုိးဝတၳဳေတြမွာဆုိရင္လည္း ဆရာရဲ့ ဗဟုသုတ နဲ႔ စာဖတ္မ်ားပုံေတြကုိ ေတြ႔ၿမင္ရမွာပါ။ ခ်ီးက်ဴးအမႊမ္းတင္ရမည္ဆုိလွ်င္ ကုန္ႏုိင္အံမထင္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးအေၾကာင္းေရးထားတဲ့စာအုပ္မွာဆုိရင္လည္း ဆရာရဲ့ၿပတ္သားတဲ့အယူအဆနဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြကုိ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ရမွာပါ။ ဒိေလာက္စာဖတ္နာတဲ့၊ ဗဟုသုတၾကြယ္ဝတဲ့၊ စာေတြအမ်ားၾကီးေရးခဲ့တဲ့ ဆရာက မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဆင္းရဲတယ္လုိ႔ေတာင္ ေၿပာလုိ႔ရပါတယ္။ အင္မတန္ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြရဲ႔အကူအညီကုိေတာင္ မယူတတ္သူပါ။ သူတပါးအေထာက္အပံနဲ႔ အသက္မရႈတတ္သူပါ။ ၿပတ္သားတဲ့ခံယူခ်က္ေတြနဲ႔ ေထာင္နန္းစံဖုိ႔လည္း ဝန္မေလးတတ္သူပါ။
ဆရာ .... ဆရာပရိသတ္အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေသမဲ့ စာေပသူရဲေကာင္း၊ ေခတ္တေခတ္ရဲ႔လုိအပ္ခ်က္၊ သမုိင္းတခုရဲ႔ ရုပ္ၾကြင္းပါ..
ဆရာစာေပေတြဟာလည္း အၿမဲတမ္းရွင္သန္လန္းဆန္းေနမွာပါ။။

http://www.planet.com.mm/bookplanet/?linkpage=writers_detail&poet_id=9