...မင္းရဲ႔ကေလးေတြဟာ မင္းရဲ႔ကေလးေတြမဟုတ္ဘူး
သူတုိ႔ဟာ ဘဝရဲ႔ကုိယ္တုိ္င္မြတ္သိပ္မႈရဲ႔ သားသမီးေတြပဲၿဖစ္တယ္
မင္းခႏၵာကုိယ္ထဲကၿဖတ္ၿပီး သူတုိ႔လူေလာကထဲကုိ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ မင္းဆီကေန ေရာက္လာတာမဟုတ္ဘူး
မင္းသူတို႔နဲ႔ အတူရွိေနေပမဲ့ သူတုိ႔ကုိ မင္းမပုိင္ဘူး
သင္က သူတို႔ကုိ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေပးအပ္ႏုိင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သင့္အေတြးေတြကုိ မေပးႏုိင္ဘူး။ သူတုိ႔မွာ ကုိယ္ပုိင္အေတြးေတြ ရွိေနလုိ႔
သင္သူတုိ႔၏အိမ္ေတြကုိ ေဆာက္ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔၏ နာမ္ဝိဥာဥ္ ေတြကုိ ေဆာက္မေပးႏုိင္
ေမေမ
ေလာကၾကီးမွာ ေၾကြသြားၿပီးတဲ့ပန္းေတြ အမ်ားၾကီး
အဲဒိထဲမွာ ပန္းၿပန္ပြင့္တဲ့ပန္း မရွိဘူးထင္လုိ႔လား
တခ်ိဳ႔ပန္းေတြက တစ္စစီ ဖဲ႔ေကြ်ခံလုိက္ရေပမဲ့ ပန္းၿပန္ပြင့္ႏုိင္တဲ့ သတိၱေတြရွိတယ္
ခ်စ္ေသာ ေဝလြင္
ခါလိဂ်ီဘရန္က ေၿပာခဲ့ဖူူးတယ္။ နာက်င္မႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တုိ႔ေတြကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ယူခဲ့တာၿဖစ္တယ္ တဲ့။
တုိ႔လူသားေတြရဲ႔ စိတ္ဝိဥာဥ္ဆုိတာက မၾကာခဏဆုိသလုိ စစ္တလင္းတစ္ခုၿဖစ္ေနတတ္တယ္။ ကုိယ္တုိ႔ရဲ႔ အလုိရမက္ေတြ၊ မြတ္သိပ္မႈေတြကုို ဆင္ၿခင္တုံတရားေတြ စီရင္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခုခံတုိက္ခုိက္ေနရတဲ့ စစ္ေၿမၿပင္ေပါ့။
ဆင္ၿခင္တုံတရားနဲ႔ အလုိရမက္ဟာ စိတ္ဝိဥာဥ္ပင္လယ္ၿပင္ခရီးမွာ တတ္မနဲ႔ ရြက္ပမာ တူတယ္။
တတ္နဲ႔ရြက္ တစ္ခုခုပ်က္ရင္ ကုိယ္တုိ႔လြင့္စင္ေမ်ာပါသြားမွာပဲ။
ဆင္ၿခင္တုံတရားတစ္ခုတည္းနဲ႔ဆုိရင္ ဒါဟာအတင္းအဓမၼ အက်ဥ္းက်ခံေနရသလုိပဲ။ အလုိရမၼက္နဲ႔ခ်ည္းဆုိရင္လဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္မယ့္ မီးေတာက္မီးလွ်ံပဲ။ ဒီႏွစ္ခုကုိ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းတတ္ဖုိ႔ ၾကဳိးစားၾကရမွာပါပဲ။
ေဝလြင္မရွိေတာ့တဲ့ ကုိယ္ရဲ႔ကမာၻဟာ ငရဲတစ္ခုပါပဲ။ အဲဒိ ငရဲကုိ ကုိယ္တုိင္ ဖန္းဆင္းယူခဲ့တာပါ။
ေမတၱာၿဖင့္
မင္းဥာဏ္
No comments:
Post a Comment