တာရာမင္းေဝ ရဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဒီစာအုပ္ကုိ အၾကဳိက္ဆုံးလုိ႔ေတာင္ ေၿပာလုိ႔ရပါတယ္။ ဖတ္လုိက္တုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ ရုိးမသြားဘဲ အင္အားေတြ အၿမဲတမ္းေပးတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။
ၿမတ္ၿငိမ္း ဘာသာၿပန္တဲ့စာအုပ္ကုိ ဖတ္ဖူးေတာ့မွ တာရာမင္းေဝ ဟာ ဇာတ္လမ္းေၾကာရုိးကုိ နည္းနည္းမ်ား မွွီၿငမ္းသလားလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္အုပ္လုံးဟာ အရသာတမ်ဳိးစီနဲ႔ တကယ္ကုိေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။
ငယ္ငယ္ထဲက တာရာမင္းေဝရဲ့ ကေခ်သည္မေလးဂ်ဴႏုိ ကုိ စြဲလန္းခဲ့ရသလုိ ၿမတ္ၿငိမ္းရဲ့ ကေခ်သည္မေလး ဆာရာ ကလည္းေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ကြ်န္မကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စြဲေဆာင္လုိက္ႏုိင္သလဲဆုိရင္ သူတုိ႔ဝိဥာည္ေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ ကြ်န္မရဲ့ေသြးထဲကုိ စီးဆင္းလာသလုိ ခံစားရၿပီး သူတုိ႔နဲ႔အတူူတူူ မဆုံးတမ္း မေမာတမ္း ကခ်င္ေနမိတဲ့ အထိပါပဲ။
သိပၸံပညာက တုိ႔လူသားေတြကုိ ေက်ာက္ခဲေတြေပးခဲ့တယ္။ လူသားေတြကလည္း အဲဒီေက်ာက္ခဲေတြနဲ႔ ၿမဳိ႔တည္လုိက္တယ္။ဒါေပမဲ့ ဘာၿမဳိ႔လဲ၊ ဘယ္လုိၿမဳိ႔လဲဆုိတာကုိေတာ့ ဘယ္သူမွမသိၾကဘူး.....
အေရွ႔ဘက္ၿမဳိ႔ရုိးမွာေတာ့ သူ႔နာမည္ သူထုိးထားလိမ့္မွာေပါ့
ခုထိေတာ့ ဖတ္လုိ႔မရေသးဘူး
မုိးၾကီးရြာရမယ္... မုိးၾကီးရြာရမယ္...........
အဲဒီလုိမုိးၾကီးရြာမွ ၿမဳိ႔ရုိးမွာေရးထားတဲ့စာက ေပၚလာလိမ့္မယ္
အေရွ့ဘက္ၿမဳိ႔ရုိးမွာ မုိးေတြရြာရမယ္...
အေရွ့ဘက္ၿမဳိ႔ရုိးမွာ မုိးေတြရြာမွ ၿဖစ္မယ္.....
အေရွ႔ၿမဳိ႔ရုိးမွာၿဖင့္ (တစက္မွ်သာၿဖစ္ေစ၊ တစက္ေလာက္သာၿဖစ္ေစ) မုိးကေတာ့ ရြာခဲ့ပါၿပီ။ ဘာစာလုံး၊ ဘာသေကၤတကုိ ၿမင္ၾကရၿပီလဲ။ ေၾကကြဲစြာေတာ့ ဖတ္ရလိမ့္ဦးမည္။
ကကြက္စည္းဝုိင္း၏ အနီးဆုံးစားပြဲေလးေပၚမွာေတာ့ ဓာတ္ပုံတပုံ၊ ႏွင္းဆီပန္းတပြင့္။
ေမေမတေယာက္ႏွင့္ သမီးေလးတေယာက္ လူ႔ေလာကထဲကုိ ေရာက္လာခဲ့ဖူးေလသည္။
No comments:
Post a Comment