ကြ်န္မရဲ့ အာရုံထဲမွာ ေသၿခင္းတရားနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ စြဲစြဲထင္ထင္အရွိဆုံး စာအုပ္တအုပ္ပါ။ဒါေပမဲ့ ေသၿခင္းတရားနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ပထမဆုံး ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမဆုံးဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့စာအုပ္က ခ်စ္စံဝင္းရဲ့ ဤခရီးနီးသလား ဆုိတဲ့စာအုပ္ပါ။ အရြယ္ခပ္ငယ္ငယ္မွာ ဖတ္ဖူးေတာ့ စာေရးသူေပးလုိတဲ့ ဆုိလုိရင္းကုိသိပ္မရဘဲ မႏၱေလးက်ဳံးေဘးမွာ အေၿပးက်င့္ေနၾကတဲ့ လူတစုေလာက္ကုိဘဲ အာရုံထဲ စြဲေနပါ တယ္။ ဒုတိယစာအုပ္ၿဖစ္တဲ့ “နံရံ၏အၿခားတစ္ဘက္” က်ေတာ့ သုတေရာ၊ ရသပါ စုံလင္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ပုဂၢဳိလ္ခင္လုိ႔ တရားမင္တယ္ပဲ ဆုိရမလားမသိ ကြ်န္မအရမ္းကုိ ႏွစ္သက္ေလးစားရတဲ့ စာေရးဆရာမၿဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ၿဖစ္မိပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ဇာတ္ေကာင္ကုိယ္တုိင္က လူငယ္မိန္းကေလးတေယာက္ၿဖစ္ေနတာက ကြ်န္မစိတ္ကုိ ပုိဖမ္းစားႏုိင္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးကုိ ၿပန္ဖတ္တုိင္းလဲ ေသၿခင္းတရား နဲ႔ အသက္ရွင္ေနထုိင္မႈၾကားမွာ အေတြးေတြ ဗရပြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးခဲ့ရတဲ့အၾကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ေႏွာင္းခင္ေဇာ္ရဲ့ ေသၿခင္းတရားအတြက္ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ေသာကေတြ၊ ေဒါက္တာေအာင္စည္ႏွင့္ မသီသီ ၾကားက အယူအဆၿခားနားခ်က္ေတြက ၿပန္ဖတ္လုိက္တုိင္း ဘယ္ေတာ့မွရုိးမသြားဘဲ အေတြးသစ္ေတြပဲ ထပ္ေပးပါတယ္။
ေႏွာင္းေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေလးရဲ့အေၿဖကုိ တကယ္ပဲ ကြ်န္မလည္း သိခ်င္ပါတယ္။
“ ဆရာ ဟုိဘက္မွာ ဘာရွိတယ္ဆုိတာ ေႏွာင္း မသိဘူး။
ေႏွာင္းၿမင္ေနရတဲ့ နံရံၾကီးရဲ့ အၿပင္ဘက္ေလ၊ အဲဒီမွာ ဘာရွိလဲဟင္...” တဲ့။
မၿမင္ရတဲ့ ေဘးအႏၱရာယ္ရဲ့ ကံၾကမၼာဆုိးေတြ အေၾကာင္းကုိ ဂ်ဴးရဲ့ “ ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ညေတြ” စာအုပ္မွာလည္း ဒီလုိေလး ေၿပာထားပါေသးတယ္။
“ ကုိယ့္ၾကမၼာ ကုိယ္ၿမင္ႏုိင္စြမ္း မရွိေနတာ စိတ္သက္သာစရာအၿဖစ္လား၊ ကံၾကမၼာကုိ ကာကြယ္လုိ႔မရေသးတာ ေခ်ာက္ခ်ားစရာမဟုတ္ဘူးလား ...”
ဆုိတဲ့ စကားေလးက ကြ်န္မရဲ့အေတြးေတြကုိ ပိုမုိနက္ရႈိင္းေစပါတယ္။
ဒီထပ္ပုိၿပီး ထပ္ေတြးမိတာက ဟာသေၿမာက္တဲ့ လူ႔သေဘာ သဘာဝ ကုိပါ။ေသၿခင္းတရားဆုိတာ တခ်ိန္က်ရင္ မလြဲမေသြ ကုိယ္ဆီကုိ တည့္တည့္ၾကီးေရာက္လာမယ္ဆုိတာ သိထားရက္နဲ႔ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္သလုိ ခပ္တည္တည္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနႏုိင္တဲ့ သဘာဝကုိပါ။ ေလာကၾကီးမွာ လူေတြအဆီေငၚ မတည့္မႈေတြ၊ ႏုိင့္ထက္ဆီးနင္းမႈေတြ၊ မတရား က်င့္ၾကံမႈေတြ ေတြ႔တုိင္း စိတ္ထဲကေန အဲဒီလူေတြကုိ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေမးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ “ ရွင္တုိ႔မေၾကာက္ၾကဘူးလား ” လုိ႔။
ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ေၾကာက္တဲ့အရာနဲ႔ ကြ်န္မေၾကာက္တဲ့အရာပဲ မတူေလလုိ႔လားမသိ လုိ႔သူတုိ႔ဘက္ကလည္း ေတြးမိပါတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ထင္ သူတုိ႔က ပစၥဳပၸန္မွာ ကုိယ္၊ စိတ္ ႏွစ္ပါး ဆင္းရဲက်ပ္တည္းမွာကုိ ေၾကာက္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ့။
ကြ်န္မကေတာ့ ငယ္ငယ္ထဲက သြန္သင္ဆုံးမမႈေတြနဲ႔ အစြဲေတြေၾကာင့္ပဲလား၊ ဘာသာတရားေတြရဲ့ ေၿပာဆုိညႊန္ၾကားခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲလား မသိ ကြ်န္မလုိက္မမွီႏုိင္တဲ့၊ မသိႏုိင္တဲ့ ေသၿပီးေနာက္ဆုိတာထက္ မေသခင္အခ်ိန္မွာ မေကာင္းတာလုပ္ခဲ့ဖူးရင္ ၿပန္ခံစားရမယ္ဆုိတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ ပူေလာင္မႈ ေနာင္တေတြကုိ ပုိေၾကာက္ပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ အုိမင္းမစြမ္း ဆုိတာေတြ၊ ေရာဂါေဝဒနာဆုိတာေတြ က မလႈပ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အခုိင္ခန္႔ဆုံး ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီးမွ ခံစားရမယ္ဆုိတာက ေတြးၾကည့္ရုံနဲ႔ ၾကက္သီးထေလာက္ပါတယ္။ အဲဒိေတာ့ ကြ်န္မေနထုိင္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ “သူမ်ားကုိလုပ္မိလုိ႔ ကုိယ္ၿပန္ခံရတယ္ဆုိတဲ့ေနာင္တ”မ်ိဳး မက်န္ရေလေအာင္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး သတိထားေရွာင္ၾကဥ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲကမွ မေရွာင္လႊဲသာလုိ႔ ၾကဳံေတြ႔လာႏုိင္တဲ့ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ဆုိး ဆုိရင္လည္း အသက္ရွင္စဥ္မွာ ေကာင္းမြန္ရဲရင့္စြာ ေနထုိင္ခဲ့ဖူးရင္ အေသရဲမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ကြ်န္မမွတ္သားဖူးတဲ့ စာေလးတပိုဒ္အရ ဆုိရင္
“လူရဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ဟူသမွ်ဟာမိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္ၿခင္းတည္းဟူေသာအတၱမွေပၚထြက္လာတယ္ ” တဲ့။
အဲဒိစကားအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ကြ်န္မလုိအေတြးမ်ိဳးနဲ႔ မေကာင္းတာေရွာင္ၾကဥ္တာဆုိရင္ ကုိယ္ၿပန္ခံရမွာ ေၾကာက္လုိ႔ ဆုိတဲ့ အတၱေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။
No comments:
Post a Comment